“Cando
Beppo varría as rúas da cidade, facíao a modo pero con
constancia... - Ves Momo, as cousas fanse así: as veces tes ante ti
unha rúa longuisima, terriblemente longa, tanto que cres que nunca
poderás rematala... Nunca se ten que pensar en toda a rúa dunha
vez. Só hai que pensar no paso seguinte, na inspiración seguinte,
na seguinte varrida. Entón e divertido; iso é o importante, porque
entón faise ben a tarefa e así ten que ser.”
“Momo”
(Michael Ende)
O noso
primeiro tramo está “varrido”, xa coñecemos a principal
normativa coa que teremos que traballar, tanto a nivel autonómico
como a nivel estatal e europeo. Sabemos dos recursos dos que podemos
dotar e sobre os que podemos asesorar ós nosos orientados, tanto en
temas de políticas activas coma de políticas pasivas de emprego. E
podemos incluso introducilos nas alternativas europeas tanto cara a
súa formación coma cara a súa incorporación a outros mercados
laborais.
E, de ser o
caso, podemos guialos na súa procura do emprendemento.
A
introdución de todos estes temas é ardua e insidiosa para nos,
somos na nosa maioría, desa xeración na que uns país sen estudos
sacrificaron gran parte dos seus anos de vida na procura de recursos
para que os seus fillos puidesen estudar unha carreira.
Somos esa
xeración á que nos prometeron que uns estudos nos aportarían
posibilidades de futuro e a que nos falaron de estabilidade.
Somos eses "novos" que ven pasar os anos con menos posibilidades de emprego cada
día, mentres ouvimos mareas de se foi mellor unha carreira ou
teriamos que ternos decantado por unha FP.
Somos esa
xente que cando dis “emprendedor” oe “autónomo” e á que o
traballo no estranxeiro só lle lembra á pereza de estudar idiomas.
Somos esa
xeración que viviu na esperanza do futuro e convive co que puido ser
e non foi.
Para nos é
difícil falar de todo isto, para nos non é sinxelo asesorar a
ninguén sobre o que é ou debe ser mellor en materia de emprego.
Pero somos
tamén a xeración da esperanza, porque hai moito por facer, porque
temos que reinventarnos e deixarnos levar polos novos aires de
cambio. Porque cando nós empecemos a coñecer os medios sociais,
moitos deles xa tenderán a desaparecer, pero pode que moitos deles
teñan medrado con nós.
Agora
iniciamos o segundo paso. Sabemos que todo irá ben se nos poñemos
pequenas metas, axeitadas, sen angustias nin medos, confiando
plenamente nas nosas posibilidades.
Ánimo e
adiante!
No hay comentarios:
Publicar un comentario